Refraktor.pl

Dalekie obserwacje Tatr z Budynia Stary przystanek przy rozdrożu na wschodnim przysiółku Zwiernika - Budyniu, to swego rodzaju pomnik czasów minionych, gdy główną formą transportu był transport zbiorowy. Dziś na przystanku tylko hula wiatr, który powydzierał już prawie wszystkie ogłoszenia z zszywek na przystankowej tablicy. No ale wciąż można wykorzystać to miejsce zgodnie z nazwą. Można przystanąć, oprzeć rower o ścianę przystanku, napić się wody z bidonu i wyciągnąć aparat by złapać w kadr rysujące się na horyzoncie tatrzańskie szczyty.   Ramka przystankowa z awangardowym dziełem. Trochę pop artu, trochę surrealizmu...   To już widok na prosty pejzaż. Tatry na ogniskowej 97 mm.   Wolimy jednak dłuższe ogniskowe. Zatem zwiększmy naszą ogniskową do 190 mm. Dzięki temu przynajmniej pozbyliśmy się "drutów" w kadrze.   Widok na 300 mm. Chmury sukcesywnie przykrywają szczyty i spektakl niebawem się skończy.   Zatem już pora by wsiąść na rower i jechać dalej. Z o

Dalekie obserwacje Tatr z Niecieczy Tatry są najczęściej fotografowane z jakiegoś wzniesienia. Od bieszczadzkich szczytów począwszy, a na jurajskich ostańcach skończywszy. Jednak nieco rzadziej wykonuje się takie kadry z płaskiej jak patelnia niziny. Należy tu wspomnieć, że w zasadzie wybór polskich nizin z których można sfotografować Tatry przy normalnej refrakcji jest... Powiedzmy, że jest mocno ograniczony. Dokładnie można to zrobić tylko z jednej niziny - Niziny Nadwiślańskiej. Na taki górsko-nizinny plener wybrałem się do Niecieczy. Wioski znanej min. z piłki nożnej i to nie typowej dla małych miejscowości lig peryferyjnych, tylko drużyny która miała okazję powalczyć w ekstraklasie. Nizina Nadwiślańska graniczy tu z nieodległym progiem Płaskowyżu Tarnowskiego i jak to na nizinie - nawet niewielka alejka czy zagajnik mogą zasłonić cały widok, ale rozległe pola pomiędzy Żabnem, a Niecieczą, dają spore możliwości.   Statyw rozstawiam na szutrze biegnącym od DW973 do południowy

Dalekie obserwacje Gór Świętokrzyskich z Polany Spadzistej Niektóre nazwy szczytów to w zasadzie toponimiczne nowinki. Takim szczytem jest właśnie Lubomir, któremu nadano tą nazwę w 1932 roku, na pamiątkę Kazimierza Lubomirskiego, który w geście swojej filantropii podarował tereny pod budowę obserwatorium astronomicznego na południowo-wschodnim wierzchołku... Łysiny. Taką nazwę możemy nawet odczytać na mapach WIG z edycji 1929-1939, odnoszącą się do całego grzbietu. No dobrze, ale w tytule jest mowa o "trzech łysinach". Pozostała dwójka, czyli Łysica i Łysiec zarysowała się w kadrach podczas pleneru na Polanie Spadzistej, tuż obok wspomnianego SE wierzchołka Łysiny, a dziś Lubomira.   Polana Spadzista... Ze stromo opadającym stokiem ku Kotlince Wiśniowej i kopką Grodziska w Paśmie Cietnia. Góry Świętokrzyskie powinny być widoczne bardziej po lewej, ponad pagórkami Pogórza Wiśnickiego.   Widok w stronę Gór Świętokrzyskich na 120 mm.   Dach Gór Świętokrzyskich

Dalekie obserwacje Beskidu Żywieckiego z Jonin Królowa Beskidów jest zwykle alegoryzowana jako niewiasta z ponurym nastrojem. Wszystko rzecz jasna w związku dość dużą dynamiką pogody na szczycie. Jednak podczas jednej z wizyt na Pogórzu Ciężkowickim udało się dojrzeć Babią Górę od jeszcze innej, tym razem spokojniejszej strony. Rzekłbym, że ukazała się z odrobiną nieśmiałości. Niczym panienka kukająca zza firanki. Babia Góra będzie wystawać śmielej gdy udamy się wzdłuż grzbietu bardziej na południe ku dolinie Szwedki. Jednak tylko koło nadajnika BTS na przysiółku Wielkie Lipie znalazłem miejsce by wygodnie zatrzymać auto. Dlatego trzeba będzie tu kiedyś wrócić, ale tym razem na rowerze, by zaaranżować bardziej śmiałą sesję z Królową Beskidów... Punkt obserwacyjny znajduje się tuż koło nadajnika BTS, który jednak zniknął za prawą krawędzią kadru.   Widok w kierunku Babiej Góry na 200 mm.   Oraz bardziej szczegółowy kadr na 400 mm z nieśmiałą, główną bohaterką.   D

Dalekie obserwacje Małej Fatry z Beskidu Sądeckiego Podczas pewnej przechadzki po Paśmie Radziejowej, zastałem niezłą przejrzystość powietrza w kierunku południowo wschodnim. Pomimo dokuczliwego, zimnego wiatru rozstawiłem statyw pośród sporych wiatrołomów, które powstały po spustoszeniu górnoreglowych lasów na grzbiecie Złomistych Wierchów (nazwa zobowiązuje). O ile przed samym wiatrem można się jakoś schować, np. za wykrotem, to nie da się obejść problemu turbulencji atmosferycznych, które często występują przy wietrznej pogodzie. Więc pamiątką po tym plenerze zostaną dalekie obserwacje w formie rozmytych akwarelek. Statyw rozstawiam przy drodze odbiegającej od GSB w kierunku Hali Koniecznej.   Obraz na horyzoncie wygląda jak odbicie w tafli wody marszczonej przez wiatr. Widać daleko, ale wszystko jest rozmyte. Tutaj widać północne i północno wschodnie części Magury Orawskiej.   Najwyższa część nowo wydzielonej grupy górskiej którą jest Beskid Żywiecko-Kysucki.   Bia

Dalekie obserwacje Tatr ze Zbylitowskiej Góry W krajobrazie czasem zlewają się "dwa gotyki". Gotyk architektoniczny i "gotyk" ostrych, masywnych górskich szczytów. Koło kościoła pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Zbylitowskiej Górze w kadrze możemy zmieścić zarówno jedno i drugie. Tatry, ostre jak wieże średniowiecznych katedr i wspomniany przed chwilą niewielki kościół. Jednonawową świątynie wzniesiono w 1464 roku z fundacji Mikołaja Zbylitowskiego. Niestety, ale podczas działań wojennych w 1915 roku, a konkretnie po ostrzale artylerii Jego Cesarskiej i Królewskiej Mości, zniszczono prawie całą nawę świątyni.  Rozpoczęta tuż po wojnie odbudowa kościoła zatarła wiele cech stylowych, ale gotycki sznyt znajdziemy tu i ówdzie na starych murach prezbiterium i kaplicy bocznej.   Tak wygląda punkt obserwacyjny na skarpie koło kościoła. Słońce zaszło już kilka minut temu, ale to nawet lepiej bo wnet horyzont mocniej się zarysuje. W dole srebrzy się nitka Dunajca.

Dalekie obserwacje Tatr z Gębiczyny Wiosną w Karpatach trwają dwie pory roku. Kwiecień i maj to na Pogórzach Karpackich definitywnie miesiące wiosenne, podczas gdy w Tatrach, a szczególnie w Tatrach Wysokich dalej panują warunki zimowe. Dzięki temu tatrzańskie szczyty posiadają większe albedo i podkreślają się kontrasty pomiędzy jasnymi, ośnieżonymi stokami i ciemniejszymi graniami. Wszystko to pięknie podkreśla szczegóły i Tatry na horyzoncie nie są już tylko ciemnym, monochromatycznym konturem. Gdyby jeszcze dodać do tego błękit nieba i soczystą zieleń? Skorzystałem z takiej okazji podczas wizyty w Gębiczynie i chwilę po "plenerze bieszczadzkim" , przemieściłem się około 350 metrów w kierunku południowo-zachodnim, by ponownie rozłożyć statyw i delektować się "plenerem tatrzańskim". Pobocze jest tu szerokie, ale i tak bezpieczniej "rozstawić stragan" na mostku prowadzącym na pole. Widoczna w centrum kadru zielona kopa Góry św. Grzegorza, wyznacza a

Dalekie obserwacje Bieszczad z Gębiczyny Bieszczady leżą na tak odległej rubieży, że nawet geografowie mają problem by jednogłośnie określić gdzie się zaczynają. W zażartych dyskusjach prowadzonych z wypiekami na twarzy, grodzi się je od północy Sanem lub północnymi stokami Ortytu, Korbani. Można rzec, że ile głów - tyle wersji. Dla turystów sprawa często przedstawia się nieco inaczej i jest pozbawiona precyzji oraz sporów. Po prostu lokują Bieszczady, gdzieś w bliżej nieokreślonej przestrzeni wciśniętej w południowo wschodni narożnik Polski. Ja natomiast szukałem nie bieszczadzkich granic, a Bieszczad na horyzoncie i to nie z okolic Leska czy Sanoka, a z rejonu Dębicy. Każdy ma w końcu swoje Bieszczady... Na wyciągnięcie ręki lub w kadrze na ogniskowej 400 mm.   Bieszczady widać z wielu miejsc w Gębiczynie, ale najbardziej dogodna jest chyba droga przez pole naprzeciwko lokalnego sklepu. Tylko te druty... Niczym tęcza na niebie, ale przecież dla długich ogniskowych to żaden