MARSZ MANDARYNÓW

Karpaty Wschodnie z Beskidu Sądeckiego

Zwykle gdzieś na przełomie roku, nad Europę Środkową nadchodzi silny i zarazem mroźny wyż, podczas którego powietrze lubi się stratyfikować i utrzymać przez chwilę rozdzielone warstwy. Wówczas warto ruszyć się gdzieś w góry, ponad gęstsze warstwy powietrza i cieszyć się widokami oraz towarzyszącymi takim warunkom mirażami. Szczególnie gdy warstwy inwersyjnie ułożą się na odpowiednich pułapach. Na początku 2024 roku scenariusz się powtórzył i ruszyłem na pewien szczyt w okolicy Prehyby, a w zasadzie na kopkę o niewielkiej wybitności. Jest ona punktem gdzie zbiegają się dwa długie grzbiety znad Gabonia i Rytra, a nosi ona niebywale twórczą nazwę: Zwornik.

 

Tak ogólnie wygląda szczyt Zwornika. Niewielka kopka z podrastającym młodnikiem i ścianą lasu za moimi plecami. Jeszcze przez kilka lat będzie można stąd fotografować, bez zbytniej ilości gałęzi w kadrze. Aczkolwiek przyrosty na tych wysokościach tego rejonu są niewielkie.

 

Ujęcie w kierunku Karpat Wschodnich na ogniskowej 120 mm. Szpaler miraży przypomina mi idących gęsiego chińskich urzędników w swoich nieco rozszerzających się czapkach.

 

Nieco po prawej stronie wystają mocno zmirażowane szczyty Vihorlatu. W normalnych warunkach widać stąd tylko znajdujący się po lewej rejon Nežabca i po prawej czubek najwyższego szczytu Vihorlatu.

 

To jeden z moich ulubionych kadrów odkąd łapię odległe góry na długich ogniskowych. I pomyśleć tylko, że można sięgnąć wzrokiem znad Kotliny Sądeckiej, aż po szczyty które zimą bielą się nad Mukaczewem.

 

Bez wątpienia jedną z najlepszych rzeczy przy stratyfikacji powietrza, są po raz kolejny wspomniane inwersyjne miraże. Szczyt Stoja, niczym Sokół Millenium oderwał się od reszty i poszybował w przestworza.

 

Tego dnia udało się odwiedzić jeszcze kilka innych punktów obserwacyjnych na Sądecczyźnie, ale to już nieco inna historia. W związku z niezbyt grubą warstwą śniegu w lesie, decyduje się zjechać na dół tak jak wszedłem, czyli stokówką na Prehybę. Może i nudno, ale po kwadransie można już odpalić auto zostawione na parkingu.

 

Od podobnego kadru zacząłem uwieczniać na zdjęciach góry, które rysowały odległe granice horyzontów. Chodzi tu o pewien wieczorny plener na Radziejowej ze stycznia 2012 roku. Odnośnik do niego zamieszczam tutaj. Było to tuż po tym, jak uciułałem sobie na pierwszy obiektyw o dłuższej ogniskowej. Natomiast pierwszy wpis ze zdjęciami na własnym internetowym poletku, też pokazywał zmirażowane grzbiety Borżawy, Bieszczad czy Połoniny Równej. Ów plener odbył się z kolei końcem 2015 roku na Jaworzynie Krynickiej i zdjęcia z tego poranka można obejrzeć tutaj. Fotografia dalekich obserwacji w pewnym sensie zataczała kółka wokół odległej Borżawy, a zatoczenie kolejnego zaowocowało rekordem obserwacji z Pasma Radziejowej.

Rzut obserwowanego obszaru.

 

Punkt obserwacyjny:	Zwornik; 1137 m n.p.m.
Data obserwacji:	10.01.2024
Największa odległość:	Stoj - 213 km
Sprzęt fotograficzny:	Pentax KP + Sigma 120-400 mm